De legende van mevrouw Penh en de verborgen schat.

Phnom-Penh is de hoofdstad van Cambodja en werd tijdens de koloniale tijd de parel van zuid- oost Azië genoemd.
Uit die tijd stammen de grote boulevards, met hun deftige herenhuizen en de lange, brede promenade langs de Tonlé Sap rivier, die uitmondt in de Mekong.
Volgens een een legende vond een zekere mevrouw Penh vier bronzen beelden in een boomstam die op de rivier de Mekong dreef. Zij begroef haar schat onder een zelfgemaakte stenen heuvel: de phnom  (heuvel in khmer). Hierop is later een tempel gebouwd en daarom heen settelde men zich.
Phnom-Penh, oud vissersdorpje, werd in de 15e eeuw de residentie van de khmer koningen.Vanaf de 19e eeuw begint Phnom-Penh op een hoofdstad te lijken, floreert gedurende een eeuw en heeft daarna veel te lijden gehad van de Khmers rouges.
Veel gebouwen werden platgebrand, net als de archieven en de bibliotheek. 
In 1975 werd de hele bevolking gedeporteerd en wordt het een spookstad.
Nadat de Khmer rouges verdreven waren door de Vietnamezen, trokken de mensen weer naar de stad en begon de wederopbouw.
Gelukkig zijn er nog mooie gebouwen overgebleven zoals het koninklijk paleis, de zilveren pagode, (Wat Preah Keo), het nationale museum en de Wat Phnom om maar enkele te noemen.
Behalve de monumenten zijn de centrale- en de Russische markt ook de moeite van een bezoekje waard.
Een "must" is echter het concentratiekamp Choeung Ek, Killing Fields, op zo'n 15 km ten zuid-westen van Phnom-Penh. Dit kamp werd 3 jaar gebruikt door de Khmers rouges, die van Cambodja een zichzelf bedruipende, onafhankelijke arbeidersstaat wilde maken waar alleen boeren en fabrieksarbeiders hun plaats hadden.
Hier zijn 129 massagraven gevonden; iedereen die geletterd was, "zachte en schone" handen had en meerdere talen sprak werd hierna toe verbannen en bij aankomst doodgeslagen, doodgeknuppeld, want kogels werden niet aan hen verspild.
Om het geschreeuw van de gemartelden te maskeren kwam er continu muziek uit de luidsprekers, die in de bomen van het kamp hingen. De bewoners uit de buurt werden in de waan gelaten dat het om bijeenkomsten van de communistische partij ging.
Deprimerend, maar ook weer hier, wat weet ik weinig van de geschiedenis van zuid-oost Azië. Hier heb ik uit respect geen foto's genomen.
Hierna hebben we het genocide museum, het concentratiekamp S 21, bezocht en weer afschuwelijke beelden en verhalen gezien en gehoord. Hier wordt je niet vrolijk van.
Een laatste wandeling langs de rivier en dan gaan we op weg naar Vietnam en om de waarheid te zeggen ben ik daar blij om; genoeg ellende gezien en meegemaakt in Cambodja.