26 augustus 2016

26 augustus 2016

Née, vandaag geen leuk reisverhaal met mooie foto's, maar een in triest verhaal over een Koreaans gezin: vader, moeder en een zoontje van 4 jaar.
Op onze laatste ochtend in Sihanoukville liepen we om 9 uur het strand op voor een ontbijtje aan zee. 
Opeens hoorden we een vrouw schreeuwen: "my child, where is my child". Daarop sprong de echtgenoot meteen de zee in en begon als een bezetene te zwemmen in de richting waar hij zijn zoontje meende te zien.
Na zo'n 500 meter afgelegd te hebben zagen we op enkele meters van hem verwijderd een hoofdje op en neer gaan in het water en we dachten dat het de vader gelukt was om zijn zoontje te bereiken.
De vrouw was in paniek, holde al schreeuwend heen en weer en wilde op een gegeven moment zelf ook de zee induiken. 
Ondertussen kwamen er veel mensen het strand op ( het nieuws ging als een lopend vuurtje rond) en sprongen er enkele Cambodjaanse jongens de zee in om te helpen.
Na een kwartier gingen verderop twee vissersbootjes richting het tweetal. We zagen dat één van de bootjes iemand aan boord hees, maar de boot kapseisde.
Ietsje later werd een lichaam in het andere bootje gelegd en toen deze dichterbij kwam zagen we dat  er met reanimatie begonnen was. 
Bij het strand aangekomen werd het lichaam van de vader op het strand gesleept en hoorden de vissers dat er nog een kindje vermist werd. Het bootje keerde meteen om en ging verder met zoeken. 
Omstanders probeerden de man te reanimeren, maar wisten eigenlijk niet precies hoe of wat. Toen hebben een toerist en ik het overgenomen.
De echtgenote viel af en toe flauw en had ook hulp nodig.
Chaos! 
De ambulance werd opgeroepen, maar kwam maar niet opdagen. Enkele minuten  later werd het kindje gevonden, dat ook gereanimeerd moest worden. De toerist ging door met de vader en ik hield mij met het kindje bezig.
De moeder holde van de één naar de ander en bleef maar vragen: " are they ok?"  Tegen beter weten in en vooral voor de moeder zijn we door blijven gaan tot eindelijk na zo'n 50 minuten de ambulance arriveerde. 
Dan denk je, eindelijk, nu krijgen we apparatuur, maar behalve een gammele brancard was er niets, maar dan ook niets! 
De ambulance medewerker/chauffeur (1 persoon maar) was druk bezig om een gaasje uit de zak van zijn jasje te halen, want hij wilde zo geen mond op mond beademing doen, iets waar ik mij helemaal niet mee bezig heb gehouden. Je doet het gewoon. 
De vader kreeg helemaal geen aandacht van de ambulancemedewerker, hij ging niet eens even kijken wat er gedaan zou kunnen worden, nee we moesten het zelf doen.
Helaas, tevergeefs!
Vader en zoon, die op die bewuste dag zijn 4e verjaardag vierde aan het strand van Sihanoukville, hebben het niet overleefd.
Jean-Pierre en ik waren zoals velen geschokt, verdrietig en voelden ons machteloos.
Daarna kwam de boosheid: geen surveillance op het strand, geen informatie over gevaarlijke stromingen die daar zijn, geen reanimatie materiaal in de ambulance en op het strand, de traagheid, de lichamen die maar onbedekt op het strand bleven liggen,  omstanders die foto's namen alsof het een of andere attractie was, de politie die in grote getale en in vol ornaat met veel medailles op hun uniformen kwam opdagen, maar met de handen op de rug toekeken, hoe anderen reanimeerden.
Je realiseert je niet hoe bar en boos het hier is op medisch gebied totdat je er mee te maken krijgt. En wij maar klagen in Nederland.
Ik moet steeds denken aan de moeder, die met haar echtgenoot en hun zoontje naar Cambodja kwam om iets te vieren en alleen terug terug naar huis gaat!!!! 
Sorry mensen voor dit trieste verhaal, maar ik moest het van mij afschrijven en door dit te delen hoop ik dat dat iedereen beseft, dat we voorzichtig moeten zijn en alert blijven voor de aantrekkingskracht van de zee.