Van Thailand naar Laos, een eitje!
4 augustus 2016 - Luang Prabang, Laos
Na een busreis van 3uur kun je bij Chiang Khong de grens over naar Laos alsof je de straat oversteekt.
Hier geen terreurdreiging, extra beveiliging, verscherpte controles en scans, maar gewoon de voorkant van een gebouwtje binnengaan, een visum halen bij een loket, dan door de achterdeur naar buiten en je bent in een ander land!
De bus, met alle bagage, en wie weet wat er allemaal in die rugzakken, koffers, juten zakken en dozen zit, rijdt gewoon om het gebouwtje heen, je stapt weer in die aftandse Laotiaanse bus en voordat je het weet ben je op weg naar Luang Prabang.
Dit kunnen wij ons in Europa niet meer permitteren.
De aankomst om 5.30 uur in Luang Prabang viel samen met het ochtendritueel waarbij lange rijen monniken door de straten wandelen om voedseloffers te verzamelen van mensen die geknield langs de weg zitten. Indrukwekkend en kleurrijk.c
De koningsstad Luang Prabang ligt aan de Mekong en is meer een dorp waar alles op loopafstand is en we hebben genoten van de smalle, oude straatjes met de fraaie Frans-Indochinese architectuur, de vele tempels en het heerlijke Laotiaanse eten.
We hebben ons de 328 treden van de Mont Phousi omhoog gesleept (dat doe je ook geen tweede keer met die hitte) om de zonsondergang over de Mekong te bewonderen.
Niet alles is echter gerestaureerd, mooi en schoon.
Tijdens één van onze wandelingen zijn we de Mekong overgestoken via een bamboebrug. Aan de andere kant zijn we door dorpjes gelopen waar men in heel andere omstandigheden leeft dan in Luang Prabang. Hier geen mooie uit stenen opgetrokken huizen, maar hutten op palen en geen geasfalteerde wegen, maar modderige paden. Mensen werken vele uren per dag op de rijstvelden, weven urenlang de mooiste kleden en sjaals om in hun onderhoud te voorzien of verkopen hun schamele dagopbrengst van het land op de markt. Een plastic zak of een kleedje, een paar vruchten en je hebt je eigen business. Ze zijn trots en proberen van alles om maar wat te verdienen en bedelen behoort daar niet bij.
Luang Prabang is een stad om verliefd op te worden!
Hier geen terreurdreiging, extra beveiliging, verscherpte controles en scans, maar gewoon de voorkant van een gebouwtje binnengaan, een visum halen bij een loket, dan door de achterdeur naar buiten en je bent in een ander land!
De bus, met alle bagage, en wie weet wat er allemaal in die rugzakken, koffers, juten zakken en dozen zit, rijdt gewoon om het gebouwtje heen, je stapt weer in die aftandse Laotiaanse bus en voordat je het weet ben je op weg naar Luang Prabang.
Dit kunnen wij ons in Europa niet meer permitteren.
De aankomst om 5.30 uur in Luang Prabang viel samen met het ochtendritueel waarbij lange rijen monniken door de straten wandelen om voedseloffers te verzamelen van mensen die geknield langs de weg zitten. Indrukwekkend en kleurrijk.c
De koningsstad Luang Prabang ligt aan de Mekong en is meer een dorp waar alles op loopafstand is en we hebben genoten van de smalle, oude straatjes met de fraaie Frans-Indochinese architectuur, de vele tempels en het heerlijke Laotiaanse eten.
We hebben ons de 328 treden van de Mont Phousi omhoog gesleept (dat doe je ook geen tweede keer met die hitte) om de zonsondergang over de Mekong te bewonderen.
Niet alles is echter gerestaureerd, mooi en schoon.
Tijdens één van onze wandelingen zijn we de Mekong overgestoken via een bamboebrug. Aan de andere kant zijn we door dorpjes gelopen waar men in heel andere omstandigheden leeft dan in Luang Prabang. Hier geen mooie uit stenen opgetrokken huizen, maar hutten op palen en geen geasfalteerde wegen, maar modderige paden. Mensen werken vele uren per dag op de rijstvelden, weven urenlang de mooiste kleden en sjaals om in hun onderhoud te voorzien of verkopen hun schamele dagopbrengst van het land op de markt. Een plastic zak of een kleedje, een paar vruchten en je hebt je eigen business. Ze zijn trots en proberen van alles om maar wat te verdienen en bedelen behoort daar niet bij.
Luang Prabang is een stad om verliefd op te worden!
Dat is saampjes genieten van al dat moois !
Groetjes,
Ell en Mathilde