Met de Talgo naar Almaty

 De hoge snelheidstrein van Astana naar Almaty, een afstand van zo'n 1300 km, leek ons een goede optie, alhoewel het met de snelheid wel mee viel: hij deed er bijna 14 uur over!
De Talgo vertrok om 18.50 uur, precies op tijd en was comfortabel.
Deze trein is niet te vergelijken met de Trans-Mongolië Express; hier was alles van kunststof en de samowar vervangen door een grote plastic fles met een koude en een warme kraan. 
We deelden een slaapcoupé met twee Kazachen: een gepensioneerde militair van het Rode Leger en een studente. Hij, ik ben zijn naam vergeten, borg meteen onze bagage op boven in de rekken en nadat we goed en wel geïnstalleerd waren begon hij ons in het Russisch vragen te stellen en verhalen te vertellen en zij, haar naam ben ik ook vergeten, maar die "mooie bloem" betekent, probeerde alles zo goed mogelijk te vertalen. 
Ze hebben het goed, zeggen ze, onderwijs is gratis, er is geen woningnood, er is een behoorlijke kinderbijslag om de bevolkingsgroei te stimuleren, een  uitkering voor werkelozen en ze houden allemaal van de president.
Nu moeten ze hun eigen identiteit nog zien te vinden; sinds ze in 1991 een onafhankelijke staat zijn geworden. 
Ze hebben hun eigen taal, het Kazachs, maar het alfabet is cyrillisch en de officiële taal is Russisch! Het plan is om in 2025 het cyrillische alfabet te vervangen voor het Latijnse alfabet.
Te snel kwam de steward langs om onze bedden klaar te maken en dan is er geen zitten meer aan, dus in onze bedjes geklommen om de volgende ochtend wakker te worden op de plaats van bestemming.
Almaty, de vroegere hoofdstad van Kazakstan, is in vergelijking met Astana een hele "groene" stad. Hier geen wolkenkrabbers en futuristische gebouwen, maar gewone huizen en appartementen met aan weerszijden van de straten bomen. 
De stad is omringd door bergen waarop soms nog wat sneeuw te zien is en in ieder stadsdeel is wel een park. 
Voor mijn gevoel is het er plezieriger wonen dan in Astana.
We hebben hier wat afgelopen en zo de stad verkend, dankbaar gebruik makend van de vele terrasjes in de schaduw van al dat groen. 
Een van de attracties is de kabelbaan naar Kok Tobe, en berg in de omgeving en dan moet je net als ik last van hoogtevrees hebben. Ik heb het gedaan al is het grotendeels met de ogen dicht en badend in het zweet, maar het was de moeite waard.
De weinige monumenten hier zijn uit de Russische tijd en niet echt mooi te noemen, daarvoor moet je weer in Astana zijn. Op de begane grond van ons hotel trouwens is een patisserie, waar wij ons ontbijt kregen voorgeschoteld. Nog nooit heb ik zoveel gebak bij elkaar gezien; ongelofelijk en de hoeveelheden gebak die men hier na binnen werkt.
Het begint al bij het ontbijt! Ook wij kregen standaard een stuk gebak bij het brood, de jus en de koffie! Nee, dat heb ik niet opgegeten!
Al met al een leuke en relaxte tijd in Almaty, maar we gaan Kazakstan even verlaten om over 2 weken terug te keren en nog een paar mooie plekjes in het zuiden te bezoeken, waar we nu geen tijd meer voor hebben.
Katell en Ted zijn namelijk in Kirgizië en op 4 augustus in Bishkek om vandaar terug te vliegen via Moskou naar Amsterdam. Leuk om elkaar daar even te ontmoeten, een hapje te eten, een biertje te pakken en ervaringen uit te wisselen.Onze 3 meiden hebben trouwens ook deze reis iets leuks voor ons verzonnen: we kregen een stapel mooi versierde enveloppen voor vertrek en iedere week , op dinsdag, mogen we een envelopje open maken. In de eerste zaten mini foto's van hen en de kleinkinderen. Dank jullie wel lieverds!! 
Op weg naar Kirgizië dus met als eerste stop Bishkek.