Verder door Kirgizië

Als we met ons minibusje Bishkek uitrijden richting Karakol kom je na enkele uurtjes bij het Issyk-Kul meer, dat op zo'n 1600 meter hoogte ligt tussen besneeuwde bergtoppen. Dit meer is 182 km lang en tot 60 km breed.
In de Russische tijd waren hier veel kuuroorden en nu vind je er badplaatsen waar veel Russen en Kazachen hun zomervakantie doorbrengen. 
Hoe dichter we bij Karakol komen hoe mooier de natuur wordt. Aan de ene kant van de weg het meer en aan de andere kant het Alataou gebergte.
Na een zes uur durende rit op de achterste bank (verre van de beste plaats) van het busje, waren we blij dat we er waren. We hadden een guesthouse geboekt, niet ver van het centrum en vlakbij een lekker koffietentje (Karakol café), waar we standaard 's ochtends een heerlijke cappuccino dronken. 
Karakol is op zichzelf niet zo'n mooie stad maar de omgeving is meer dan de moeite waard. Zo hebben wij een tochtje gemaakt naar de Jeti-Ogüs (Seven Bulls) een vallei op ongeveer 25 kilometer van Karakol met zeven roodachtige bergen aan de voet van een riviertje. 
De eigenaresse van onze guesthouse kon wel een taxi regelen voor een redelijke prijs. Komt daar na een paar minuten een familielid aan met vrouw en kind: onze taxi!
Waren zij ook een dagje uit! 
Al wandelend door de stad kom je nog enkele houten Russische huisjes tegen. De orthodoxe kathedraal uit 1895, helemaal van hout, is erg mooi en de tuin erom heen een rustig plekje om in de schaduw wat uit te rusten. 
In Karakol ook het eerste ongelukje. Jean-Pierre deze keer. Hij liep op blote voeten en heeft zijn teen heel hard gestoten; een blauwe en pijnlijke teen tot gevolg en de teva's die hij niet meer wilde dragen zijn maar weer tevoorschijn gehaald. 
Op een terrasje kwamen we een Frans stel tegen die met 2 kinderen van 15 en 10 jaar twee maanden door Kirgizië aan het fietsen waren en dan te bedenken dat meer dan de helft van dit land boven de 3000 meter ligt! Geef mij maar de Noordzeeroute!!
Na 3 dagen gaan we verder langs de zuidkant van het meer richting Bokonbaevo om een "eagle show" te zien. 
De tocht erna toe was niet zo leuk! De minibus zat bomvol en alle ramen moesten dicht omdat één persoon last had van het kleine beetje wind. Om de haverklap stopte het busje en kwamen er steeds meer mensen bij, staand en hangend tegen de zittende mensen aan. 
Eenmaal in Bokonbaevo was de ellende gauw vergeten en werden we met een taxi naar een plek in de bergen gebracht om de show bij te wonen. Heel indrukwekkend en leerzaam!
De steenarend (berkut) wordt al heel jong en niet zonder gevaar uit het nest gehaald en voor de jacht opgeleid. Het duurt minstens 3 jaar voordat de arend en de jager (berkutchi) klaar zijn voor de jacht. De jager en de arend blijven 20 jaar samen waarna de vogel zijn vrijheid terug krijgt. Deze kunst wordt van generatie op generatie van vader op zoon doorgegeven en zie je nu bijna alleen nog maar in Kirgizië.
Met diezelfde taxi zijn we verder naar Kotchkor gegaan, (wat een luxe!) waar we de avond en nacht doorbrengen. Een marktje bezocht, een verdwaalde koe tegengekomen die in het net ingeslagen proviand, dat even op de hoek van de straat was gezet, zat te wroeten, wat gegeten in het enige goed uitziende café en naar ons hotelletje voor een goede nachtrust.
De volgende ochtend volgen we de oude zijderoute naar het zuiden. In de bergen niet ver van de Chinese grens overnachten we in een yurt kamp vlakbij de oude karavanserai van Tash Rabat. De 4 uur durende rit erheen was alleen al de moeite waard. Een heel gevarieerd landschap van bossen, valleien en enorme veelkleurige  bergketens. Adembenemend! We gaan van 1500 meter naar ongeveer 3500 meter hoogte. 
Vanuit het yurt kamp is het dan nog 15 minuten lopen naar de Tash Rabat. Deze kleine karavanserai uit de 15e eeuw ligt tegen een bergflank in een kleine vallei en wordt gezien als een van de mooiste in Centraal-Azië. Wat een juweeltje!
In de omgeving vind je alleen enkele yurt kampen veelal voor toeristen. Half oktober wordt alles afgebroken om in april alles weer op te bouwen. 
Na een bijna slapeloze nacht vanwege hoogteproblemen zijn we na een lekker ontbijt weer naar Kotchkor gereden. Van hieruit moeten we weer langs Bishkek om naar Chymkent te gaan in zuid-Kazakstan. Dit deel, dat we ook graag willen zien, hadden we laten liggen om Katell en Ted te kunnen ontmoeten.
Op naar Chymkent dus!