Batoumie en Trabzon: 2 steden aan de Zwarte Zee

 
Om verder te kunnen gaan naar Trabzon, in het noord- oosten van Turkije moeten we terug naar Georgië, omdat de grenzen van Armenië met de omringende landen gesloten zijn vanwege oorlog in de Nagorno- Karabakh. 
We nemen vanuit Yerevan weer een nachttrein voor een 15 uur durende reis naar Batoumie in het uiterste westen van Georgië, het deel dat we nog niet gezien hebben.
De treinen zijn veel langzamer dan de minibusjes, maar het is veel gemakkelijker om de grenzen over te gaan. Alles gebeurt in de trein en de douanebeambten reizen al mee vanaf Yerevan. Bovendien hebben we steeds de luxe gehad van een twee-persoons slaapcoupé en we besparen een hotelnacht; dat is lekker meegenomen!
We kwamen al heel vroeg in de ochtend aan in ons hotel en werden meteen naar het dakrestaurant gebracht om te ontbijten. Er werden verse khachapuri's, een typisch Georgisch gerecht, geserveerd (een soort van ovale of ronde soort van pizza gevuld met kaas en bovenop een ei) omdat het zondag was. Verder was er een uitgebreid ontbijtbuffet met behalve koffie, thee, allerlei fruitdrankjes en melk ook grote karaffen met rode en witte wijn. Hier werd, ondanks het vroege uur, gretig gebruik van gemaakt, vooral door de Russen.
Wij moesten er ook aan geloven; de eigenaar kwam ons allebei persoonlijk een groot glas rode wijn brengen!
Batoumie, ook liggend op één van de vele zijderoute's, ligt aan de Zwarte Zee en is een hele mooie badplaats, waar je veel toeristen tegenkomt; vooral Russen en toeristen uit andere Oostblok landen. 
Langs de 6 km lange boulevard vind je veel restaurantjes, moderne gebouwen en monumenten. Het Ali & Nino standbeeld van de liefde (2 beelden die één worden en dan weer uit elkaar gaan) heeft veel bekijks.
Je kunt heerlijk in deze stad ronddwalen, op de piazza een lekker drankje drinken, oude kerkjes in de omgeving bezoeken en heerlijk eten.
Na enkele relaxte dagen moesten we op zoek naar vervoer richting Trabzon. Bij het busstation verzekerde men ons dat we de volgende dag om 14 uur met een goed busje meekonden. Ja,ja!
Het busje, dat met een half uur vertraging aan kwam scheuren, had een aanrijding gehad en de rechter voorkant zat in elkaar, had geen koplamp meer en deuken overal.
Bovendien zat dit stuk metaal, want meer was het eigenlijk niet, al helemaal vol en werden we erbij gepropt; Jean-Pierre op een plek naast een raam dat in duizend stukjes lag en bij elkaar gehouden werd door een stukken tape.
Hij blij natuurlijk! Onze bagage werd voor de voeten van andere mensen gegooid en rijden maar. 
Na 2 grensovergangen: busje uit, bagage mee, douane controle, busje zoeken, in dit geval niet moeilijk!!!, busje weer in, was het één lange kustweg tot aan Trabzon. 
De bus heeft het gehaald!!
Onderweg zijn we trouwens wel aangehouden door de politie; wat er gezegd is weten we niet, maar nog voor ons af te zetten bij het busstation ging de chauffeur bij een carrosserie langs om een raam te bestellen.Trabzon is ook een kustplaats aan de Zwarte Zee, maar hier heerst, logisch, een heel andere sfeer.
Hier geen zonnende toeristen op het strand, geen cafeetjes en restaurantjes aan de zee. Hier loopt de kustweg vlak langs het water.
Toeristen zijn er wel, veel zelfs, vooral Turken die in het buitenland wonen en werken en één keer per jaar hier naartoe op vakantie gaan. 
Het centrum bestaat uit een groot, mooi plein, Medan, omringd door restaurants, veel winkelstraatjes en natuurlijk de bazaar waar we lekker rondgescharreld hebben.
Hier hebben we voor het eerst weer vlees gegeten sinds we onze reis begonnen zijn en ervan genoten!
Vanuit Trabzon vliegen we via Istanbul naar Bodrum, onze laatste stop voordat we terugvliegen naar Nederland. 
Hierover meer in de volgende en laatste blog.